‌شعر کردی دالگه – سروده‌ی مهوش سلیمان پور

"داڵگه"

له‌ی ماڵ چووڵ بیده‌نگه‌، ته‌نيا مه‌نيده داڵگه !
وه‌ به‌رزی هه‌ساره‌گان، گه‌ورا مه‌نيده‌ داڵگه !
در این خانه‌ی سوت و کور، تنها مانده‌ای مادر!
به بلندی ستارگان آسمان، بزرگ مانده‌ای مادر!

هه‌نای چه‌وم كه‌فيدنه نمویر پڕله حه‌سره‌تد
ئویشم له هرچی خوه‌زيه‌وه، جيیا مه‌نيده داڵگه!
زمانی که چشمم به اشک پر از حسرتت میافتد
باخود می‌گویم که از همه‌ی آرزوهای زیبایت جدا گشته‌ای مادر!

له ئی غريبی شه‌وه فره په‌شيو دوینمه‌د
له شاره‌گه‌ی په‌ژاره هه‌م، ئه‌ڕا مه‌نيده داڵگه؟!
در این غریبی شب خیلی تورا پریشان می‌بینم
چرا باز در شهر پریشانی مانده‌ای مادر؟!

ئاگر وه گيانه‌گه‌م مه‌نه، دی كه‌م له‌ ته‌نيايي بناڵ!
شايه‌د له هووز ئاسمان وه‌ جا مه‌نيده داڵگه!
آتش برجانم میافکن، دیگر کم از تنهایی بنال!
شاید از قوم آسمان(فرشتگان آسمانی) به جا مانده‌ای مادر!

خه‌م و خۆسه له كوو توه‌نی پشت خياڵد بشكنی؟!
وينه‌ی په‌راوو بيستوین وه پا مه‌نيده داڵگه!
غم و غصه از کجا میتواند پشت خیالت را بشکند؟!
مانند کوه پراو و بیستون ایستاده و مقاوم مانده‌ای مادر!

گوله‌م گوله‌م خوسه‌يلمان تێدن وه پابووس دڵد
له ئی كه‌ويرو سه‌ختيه ده‌ريا مه‌نيده داڵگه!
موج موج غمهایمان به پابوس دلت می‌آید
اما در این کویر سختی، تو مانند دریا مانده‌ایی مادر!

مه‌هوه‌ش سۆله‌یمانپوور

لطفا در صفحه‌ی کرماشان در فیسبوک عضو شوید
www.facebook.com/kermashan1

نوشته کرماشـــــان در تاريخ یکشنبه, اردیبهشت ۱۸, ۱۳۹۰

ارســـال به: :: :: :: :: :: :: :: :: :: :: :: ::